УСПЕШЕН НАСТАВНИК - самооценување и оценување -

Предговор
Непосреден повод за овој труд, со наслов „Успешен насГпавник - самооценување и оценување“, се одредбите од законите за основно и за средно образование од септември 1995
година со кои се утврдува обврската за оценување на работата на наставниците и стручните работници во училшитата.
Причините, пак, за неговото настсанување и појавување се други. Тие се побројни и, се разбира, поважни. Започнатиоѓп процес на иновирање на основното и средното образование е вистинскиот поттик и мотив за обработка на ова
прашање. Имено, како шпѓо тој процес постепено станува се
посодржаен, поинтензивен и поквалитетен, тсака се позачестено и понагласено се испшкнува, но и појасно се сфаќа и прифаќа дека носечка улога во него има наставникот. Веќе ејасно
дека првиопл предуслов промените да бидат успешни е токму
прифапгеноспла на истите од страна на наставникот - од
оној кој ќе ги реализира. Никакви промени нема да се случат
ако за тоа не е подготвен и мотивиран наставникот. Во таа
смисла пред него и пред останатите воспитно-образовни кадри стојат нови задачи. Наставникот добива нова улога која
бара нов тип на наставник, бара негово усовршување и менување. Неговиот труд, без сомнение, спаѓа меѓу најсложените,
најодговорните, но и најблагородните. Промените во нашето
образование се уште една нова прилика тоа да се потврди, но
и можност да се (ре)дефинира и (ре)афирмира положбата
(статусот) и улогата на наставникот во нашето општество. Во тој дух е и една од точките во декларацијата од 45-
та сесцја на Меѓународната конференција за образование,
одржана во Женева во октомври 1996 година, во која министрите за образование „Убедени дека наставниците се клучни
актери на промените во образованието“ велаѓп: „објавуваме
дека сме решени: да развиваме и градиме интегрирани стратегии создадени да регрутираат и задржат во наставничката професија мотивирани и способни личности од двата
пола; да ја реформираме обуката и стручното усовршување со
цел тие да служат на новите предизвици со кои се соочува
образованието; да ја зајакнеме професионалната автономијаи чувсшвошо на одговорносш на насшавницише и да ја иодобриме нивната положба и нивните работни услови“.
Совпаѓањето на повторното воведување на оценувањето на наставниците со почетокот, на иновативните (реформски) процеси во образованието е добра прилика уште на
стартот на тие промени јасно да се најави дека од сето тоа
се очекува нов, повисок квалитет на воспитно-образовната
дејност. Очекуваната нова улога на наставникот во тие процеси сигурно ќе значи вистинско освежување и на авторитетот на наставничката професија и значително подобрување
на нејзиниот севкупен статус во општеството. Меѓутоа, таа
нова улога на наставникот не може да остане само запишана во документите и стручните материјали. Таа мора комплетно и деѓпално да се операционализира и материјализира
во практиката и на тој начин да се оживотвори, зошто улогата и не може поинаку да се сфати, освен како активност и
дејствување на нејзиниот носител - на практичарот. Токму
тоа е она што бара и постојано следење и соодветно вреднување на новата улога на наставникот, неговиот постојан
напредок, а со тоа иг движењето кон целта: поквалитетно
образование.
Како да му се пристапи на оценувањето на наставникот, што е целта и содржината на истото, како тоа да се
планира и организира, односно како да се постигне основната
цел на оценувањето, се дел од прашањата што се разработуваат во овој труд. Авторот искрено се надева дека со ова ќе
даде барем мал придонес кон подобро согледување на сложениот проблем и ќе поттикне на размислување и трагање по
најсоодветни решенија за него.